Regenboogbrug

Precies aan de andere kant van de hemel is een plaats, en die heet Regenboog Brug.
Als een dier waar je veel van houd doodgaat, dan gaat dat dier naar de Regenboog Brug.
Daar zijn grasvelden en heuvels voor onze lieve vriendjes,
zodat ze kunnen rennen en met elkaar kunnen spelen.
Er is genoeg te eten, water en zonneschijn en ze voelen zich daar warm en prettig.

Alle dieren die ziek of oud geweest zijn worden daar weer beter,
alle dieren die gewond waren, of verminkt, krijgen weer een sterk gezond lichaam,
precies zoals wij ze herinneren in onze dromen, of in de dagen die voorbij gaan..

De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is alleen een klein dingetje:
ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje achter hebben moeten laten.

Ze rennen en spelen met elkaar,
maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen en in de verte tuurt.
Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding.
Plotseling breekt hij uit de groep en vliegt over het gras, sneller en sneller.
Hij heeft jou gezien, en als jij en je lieveling bij elkaar komen pakken jullie elkaar beet,
en zijn voor altijd bij elkaar.
Het dier kust je gezicht, jouw handen strelen het kopje weer en je kijkt weer in die lieve ogen,
die je zo lang niet gezien hebt, maar die altijd in je hart zijn gebleven.

En dan gaan jullie samen over de Regenboog Brug

Pr. Lilo van Droomwereld
We hebben in de periode dat Lilo nog onder ons was een pagina bijgehouden met de diverse foto’s, gezondheids informatie en showgegevens. Lilo is er niet meer, maar wij zullen haar nooit vergeten. De pagina is nog steeds te bereiken door op haar naam te klikken.

Op 14 december kreeg ik terwijl ik in het ziekenhuis lag, te horen dat totaal onverwacht Rizzo van Droomwereld was overleden.

Mijn mooie lieve grappige en super aanhankelijke muzikale dame is er niet meer. Mijn meisje die ma ma kon miauwen, de super dame in de cattery. Ben kapot van verdriet zo oneerlijk, ze was nog maar 2 jaar… Rizzo is opgestuurd naar de universiteit van Utrecht voor Sectie en we hopen snel te weten waarom zij er niet meer is.

Het heeft even geduurd maar op 21 december kreeg ik dan eindelijk de uitslag van de autopsie

Kat met een wat vergroot aandoend hart met opvallende dilatatie van het linker ventrikel en daarnaast tekenen van subacute tot chronische longstuwing met oedeemvorming. Het dier lijkt aldus te zijn overleden aan hartfalen. In geen van de andere weefsels zijn afwijkingen aangetroffen die de plotselinge dood van het dier op een alternatieve wijze goed kunnen verklaren.

Gisteren zag ik haar ineens liggen in de gang, ze was sloom, traag en ademde erg moeilijk. We zijn dezelfde avond nog naar de spoedkliniek geweest waar ze nog geen 2 maanden eerder ook geweest was voor haar HCM screening. De dokter bevestigde al snel waar ik zelf ook dacht, Chanel bleek een enorme ontsteking te hebben aan beide longen.

Na enkele injecties mochten we haar weer meenemen naar huis waar ik heb geprobeerd om haar te laten eten en drinken. Ze kon niet op haar zijde liggen van de pijn en heb van alles geprobeerd om het haar zo comfortabel mogelijk te maken.  Het was erg pijnlijk om te zien hoe moe ze was en hoeveel pijn ze had ondanks haar pijnstillers.

Rond een uur of 8 in de ochtend ben ik op de bank in slaap gevallen, rond half 11 lag Chanel levenloos in een mandje naast me onder de salon tafel. Chanel de meest zachte, lieve, super aanhankelijke en sociaal dame die met iedereen vriendjes was is niet meer. Het verdriet om haar is niet te omschrijven, ze was nog zo jong…

Milan de Red Land (Frankrijk)

Totaal onverwachts en ook veel te jong hebben we afscheid moeten nemen van Milan. De stoere imposante super lieve kerel met een stevig lichaam was in zeer korte tijd een fragiele kwijlend manneke die amper meer op zijn pootjes kom blijven staan.

Na sectie bleek het vele afvallen in een maand tijd, een symtoom te zijn van acuut nierfalen. Daar kwam ook de ontsteking vandaan waar die enkele dagen daarvoor nog antibiotica voor had gekregen. 

Had zo gehoopt dat hij heel lang bij ons zou blijven, hij was voor mij de perfecte dekkater. Mooi rustig, sproeide niet, liet de dames met rust, speelde met zijn kittens en kwam graag schootje hangen. Stevig lijf en mooi hoog op zijn poten, een prachtige grote kop en een beul van een kater. Zijn persoonlijke pagina is terug te vinden door op zijn naam te klikken, daar staan diverse foto’s en uitslagen van zijn testen.

Soms heb je van die katten waar je vanaf het eerste moment een enorme klik mee hebt. Dat die je opzoekt omdat ze gewoon weten dat je hun nodig hebt zonder het eigenlijk te beseffen.

Hope kwam in mijn leven terwijl ik eindelijk de zelfdoding van mijn vader aan het verwerken was. Iedereen had z’n leven weer een beetje op de rit dus was het mijn tijd om het een plaatsje te geven. Hope was op dat moment mijn houvast, mijn lichtje aan het einde van die enorme donkere tunnel waar ik doorheen moest. Ze was er al voordat de Coons in mijn leven kwamen. Dolle dwaze gekke Hope, ze gaf kopstoten en deed de gekste dingen.

Een paar jaar terug werd ze ineens ziek, arm kind kon niet eens meer fatsoenlijk liggen. De onderzoeken wezen uit dat ze tumoren had, ze kon nog een paar weken maar met wat geluk ook nog een paar jaar mee.  Afgesproken is toen dat we haar zouden laten lopen zolang ze geen pijn zou hebben. Vorig jaar dachten we al dat ze de winter niet zou halen, echter deed ze ons volop verbazen.

Nu merkte ik al op dat het springen niet meer zo gemakkelijk ging en dat ze al minder vaak buiten was. Ook waren haar tumoren goed te zien onder haar buik en was het aantal al flink uitgebreid en je zag ook goed dat ze geregeld pijn deden. Het was tijd, ze heeft langer genoten dan een ieder had gedacht. Vanmorgen is dan Hope ook rustig in mijn armen ingeslapen. Dag meisje zal je enorm gaan missen net als die gekke koprollen van je.

Vandaag hebben we onverwachts afscheid genomen van onze eerste polydactiele dame Faith. Ze was erg gereserveerd naar mensen toe en ze was voor “vreemde” mensen ook niet te zien. Faith de dame die zich eerder liet horen dan zien was niet te horen bij het opstaan. Normaal kwam ze altijd enkele aaitjes halen als ze hoorde dat ik wakker was, echter vandaag was ze er niet. De schrik was enorm toen ik haar levenloze lichaam onder tafel vond. Iedere middag kwam ze voor haar plakje ham, als je het vergat of het niet had liet ze zich wel horen. Ze was zo gewend met de lunch wat te krijgen… Nu was het andersom, wij hadden de ham maar Faith was er niet. Ze laat een grote leegte achter…

In een maand tijd is ze zo hard afgetakeld dat het vandaag niet meer ging. De veranderingen begonnen vorig jaar toen ze ineens de kittens van een ander wilde inpikken, ze ging boven op de moederpoes liggen en nam gewoon de kittens in beslag. Ze had hier in huis enorm veel respect van de andere katten en die lieten het maar toe. Normaal gesproken grauwde en snauwde ze er alleen maar na en grapte wij dat de kittens zo ook gewend raakte aan ander gedrag. De andere veranderingen gebeurde vorige maand, het viel op dat ze ineens sprongen niet meer haalde en ze viel ook geregeld ineens van mijn stoel af. Wij wegen de katten iedere maand, dit is om gelijk te kunnen reageren als een kat wat is afgevallen en het nog niet te zien is. In een maand tijd was er bij Delores ruim 800 gram af en was ze voor het eerst sinds jaren onder de 4 kilo. Van de een op andere dag was haar totale gedrag vreemd en was ze erg afwezig en reageerde nergens op. Tijdens de standaard controle van temperaturen en het kijkje in de bek viel het op dat het gedeelte onder haar tong erg was opgezet en er glazig uitzag. Ze heeft daar medicatie voor gehad waar ze het tot vorige week goed op deed. Sinds vorige week kwam er iedere dag wel iets bij waardoor ik al het onderbuik gevoel kreeg dat Delores aan het laatste stukje van haar reis bezig was. Ze ging steeds vaker krampachtig in haar eigen wereldje zitten maar kreeg steeds weer een opleving. Gisteren zag ik al dat ze geen snoepjes meer kon eten en heb ik de overige gezinsleden er op geattendeerd dat het snel zou kunnen gaan nu. Vanmorgen contact gehad met de dierenarts en hadden voor morgen een afspraak staan. Echter begon ze rond het middag zo hard te knorren dat ik gelijk weer gebeld heb. Na overleg met de dierenarts mochten we komen en wat ik al langzaam aan voelde komen is helaas ook zo gebeurd. In het welzijn van Delores heb ik haar een verdere lijdensweg bespaart en haar los gelaten. We wisten toen we de diagnose autoimmuum ziekte kregen dat welke beslissing we ook zouden maken qua medicatie dat ze geen 15 zou worden. Echter had ik het liever gehad als ze gewoon rustig zonder al deze rare dingen nooit meer wakker zou zijn geworden.

Het is een emotionele rollercoaster, het ene verdriet is nog niet verwerkt of de volgende klap krijgen we al weer te incasseren. 

Veel te jong hebben wij vandaag totaal onverwacht afscheid genomen van deze prachtige dame. Ze zou een goede moeder geweest zijn, echter besloot moeder natuur dat dit voor haar niet weggelegd was. We hadden zo graag nageslacht van haar gehad, een super dame met een gouden karakter. Een dame die iedereen in de groep afsopte en met iedereen overweg kon. Super goed voor kittens en vooral ook erg speels, haar lieve doldwaze en aanhankelijke gedrag missen we enorm.