Een andere theorie is dat de huiskat zich zou hebben gekruisd met de lokale 'bobcats' in Maine. In de streek van Maine leven vele wilde katten waaronder de Bobcat, de Lynx en andere kleine wilde kattensoorten. Er zijn verslagen van ooggetuigen die de paring tussen de katten zouden hebben gezien. Bobcatkittens lijken in grote mate op de huidige Maine Coon kittens met een stevig lijfje, krachtige poten en pluimpjes op de oren. Dit is een aannemelijker idee dan de vermenging met de wasbeer. Echter, de genoemde wilde katten hebben een korte stompe staart; dit zou niet kunnen leiden tot de volle lange staart van de Maine Coon.

De oorsprong van dit ras is terug te leiden naar de staat Maine in Noord-Amerika, met zijn korte zomers, koude winters met dikke pakken sneeuw en zijn ruige klimaat. Over het verleden van de Maine Coon doen vele verhalen de ronde. Concrete bewijzen zijn er echter niet en zo zal de oorsprong van de enige natuurlijke halflanghaar kat van Noord Amerika, altijd in mysterie gesluierd blijven.

De Maine Coon werd in 1976 in Europa geïntroduceerd door Connie Condit (cattery Heidi- Ho) en Pat Robbins (cattery Gemütlichkatze). Zij waren beiden via het Amerikaanse leger gestationeerd in West-Duitsland en werden gevraagd om hun katten op een show te laten zien. Het enthousiasme waarmee hun katten werden ontvangen heeft de aanzet gegeven tot de erkenning van de Maine Coon door de FIFE in 1982. De Maine Coon heeft sindsdien steeds meer terrein veroverd in geheel Europa.

Uiterlijk
De Maine Coon is een grote kat met een halflangharige vacht, een stevig skelet en een lange volle staart. Op latere leeftijd kan het ras vooral in de winter een imposante kraag rondom de kop en een langere beharing op de achterkant van de achterpoten (broek) ontwikkelen. Veel dieren bezitten ook de recessieve eigenschap voor oorpluimpjes, iets dat door de liefhebbers gewaardeerd wordt. Dit maakt de Maine Coon tot een imposante verschijning. Maine Coons zijn seksueel actief vanaf een maand of zes maar zijn pas volledig lichamelijk uitgegroeid na ongeveer drie jaar. De kat weegt dan gemiddeld tussen de 5 en 9 kilo en 4 tot 6 kilo voor poezen.

Karakter
Ondanks het imposante voorkomen van de Maine Coon is het een bijzonder vriendelijke en energieke kat met een groot sociaal besef naar andere huisdieren en mensen toe. De Maine Coon staat bekend om zijn grote aanpassingsvermogen qua leefomgeving; hij kan op een appartement wonen maar ook intens genieten van de buitenlucht. Ze kunnen het prima vinden met katten en honden en zijn snel gewend aan nieuwe huisgenootjes.

Ze zijn altijd goedgehumeurd en worden vaak omschreven als de clown onder de katten met hun gekke capriolen en streken. Ze vermaken zich uren met de kleinste vliegjes of papieren propjes. Maine Coons kunnen de, op het eerste gezicht, meest onmogelijke houdingen aannemen om te gaan slapen, je vindt ze dan ook vaak slapend op hun rug. Onder het wilde, indrukwekkende uiterlijk schuilt een zachtaardig karakter, dat niet opdringerig is maar wel geniet van menselijke aandacht. Ze blijven speels tot op hoge leeftijd en vergeten hierbij af en toe hun grootte. Ze liggen niet vaak op schoot maar blijven wel altijd dicht in de buurt. Het zijn intelligente katten die een grote interesse hebben in hun omgeving, zelfs tot op het nieuwsgierige af. De meeste Maine Coons vinden stromend water geweldig en zijn zelfs niet vies van een regenbui. Je doet ze een groot plezier met een waterbak met stromend water.

Typische eigenschappen van Maine Coons zijn het 'babbelen' tegen hun baasjes en het eten met hun voorpootjes; ze scheppen als het ware het eten uit het bakje. De meeste mensen zijn verbaasd als ze voor het eerst het zachte stemgeluid van een Maine Coon horen, je zou een heel ander geluid verwachten als je kijkt naar het formaat en uiterlijk van de kat. Van de meeste Maine Coon houders zul je horen dat als ze eenmaal een Maine Coon in huis hebben (gehad) ze niets anders meer willen, er wordt gekscherend gepraat over 'het coon-virus'.